ฉันโดดเดี่ยวโด่เด่อยู่จนบัดนี้ ไม่มีใครเอา
ตื่นนอนตอนเช้ามันอยู่เปลี่ยวเปล่า ก็ดูเหงาจัง
ฉันยินดีปรีดาถ้าเวลานี้จะมีคนหนึ่ง
ให้คอยทำซึ้ง ให้คอยเกาคาง ให้ฟังเม้าท์มอย
บางครั้งมันเหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย จนนึกท้อในใจ
บางครั้งมันอยาก อยาก อยากจะขอแค่มีใคร
คนนั้นใกล้ๆ เอาไว้ให้คอยห่วงหา
บางครั้งมันเหี่ยว เหี่ยว เหี่ยว มันหงอยๆ กำลัง
บางครั้งมันมองๆ ไป ไม่เห็นใครมองมา
ชักไม่เข้าท่า เหว่ว้าซะเกินบรรยาย
เปลี่ยนเธอจากมิตรใกล้ชิดแค่เพื่อนสนิท
ให้เป็นมิตรยิ่งมิตร ที่พิเศษกว่า
ให้ความรักนำพา ประสานใจเราเชื่อมกันไว้
ให้กายให้เนื้อแนบเนื้อแนบชิดสนิท
ให้ใจฟิตสักนิด ได้ฟิตหนักๆ
ให้ความรักอุ่นๆ ให้หวานละมุนละไมเกินใคร
ขืนโดดเดี่ยวโด่เด่อยู่นานกว่านี้ มันคงเดียวดาย
จากบ่ายยันเช้ามีเพียงตัวเรา ก็กลัวเฉาตาย
ขอเธอจงปรานี อย่าปล่อยให้หงอย ต้องคอยนานเกิน
อย่ามัวทำเขิน จะนานเกินไป ไม่ทันใช้งาน
บางครั้งมันเหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย จนนึกท้อในใจ
บางครั้งมันอยาก อยาก อยากจะขอแค่มีใคร
คนนั้นใกล้ๆ เอาไว้ให้คอยห่วงหา
บางครั้งมันเหี่ยว เหี่ยว เหี่ยว มันหงอยๆ กำลัง
บางครั้งมันมองๆ ไป ไม่เห็นใครมองมา
ชักไม่เข้าท่า เหว่ว้าซะเกินบรรยาย
เปลี่ยนเธอจากมิตรใกล้ชิดแค่เพื่อนสนิท
ให้เป็นมิตรยิ่งมิตร ที่พิเศษกว่า
ให้ความรักนำพา ประสานใจเราเชื่อมกันไว้
ให้กายให้เนื้อแนบเนื้อแนบชิดสนิท
ให้ใจฟิตสักนิด ได้ฟิตหนักๆ
ให้ความรักอุ่นๆ ให้หวานละมุนละไมเกินใคร
อีกนิดนะ อีกนิดนะ รักแล้วไหมล่ะ
เปลี่ยนเธอจากมิตรใกล้ชิดแค่เพื่อนสนิท
ให้เป็นมิตรยิ่งมิตร ที่พิเศษกว่า
ให้ความรักนำพา ประสานใจเราเชื่อมกันไว้
ให้กายให้เนื้อแนบเนื้อแนบชิดสนิท
ให้ใจฟิตสักนิด ได้ฟิตหนักๆ
ให้ความรักอุ่นๆ ให้หวานละมุนละไมเกินใคร
ให้ความรักอุ่นๆ ให้หวานละมุนทั้งกายและใจ